De laatste weken...

Welkom allemaal. Welkom bij dit laatste Flonna-verslag. In deze uitgave kunnen jullie lezen over onze avonturen in het westen van Zuid-Oost Azië. Alvast een tipje van de sluier; het is lang goed gegaan, maar hetgeen waar iedereen je altijd voor waarschuwt, is toch gebeurd: we zijn bestolen. Maar daarover later meer.

Singapore!
De bergdorpjes in Vietnam staan in schril contrast tegen het hyper moderne, luxe, rijke, met immense shoppingmalls bezaaide Singapore waar de Louis Vuitton tassen ook echt van Louis Vuitton zijn. We keken onze ogen al uit in de vol-automatische metro zonder chauffeur (of machinist..?) die razendsnel langs de hoge gebouwen en straten vol kerstversiering reed, maar ons temidden van dit alles, ook op de seconde op tijd afzette bij een heuse jungle: de botanische tuinen van Singapore wat een (gratis) attractie op zich was. Kerstversiering is hier een serieuze aangelegenheid. Als de avond valt wordt de volle omvang hiervan pas duidelijk (een foto zegt meer dan 1000 woorden). De slaapprijzen waren Nederlands, dus 3 nachten later sliepen we in Maleisië, Melaka, waar we liever niet te veel woorden aan vuil maken behalve dan dat wij Hollanders deze stad een poos geleden van Portugal hebben veroverd.

Ho! Hier gaat iets mis! Wellicht hebben enkelen al opgemerkt dat we plots overgingen van Vietnam naar Singapore zonder een woord te reppen over de Chu Chi tunnels! De alom bekende tunnels van de Vietcong, in de buurt van Ho Chi Minh City. Even een sprongetje terug in de tijd dus, want natuurlijk hebben we deze highlight van Z-Vietnam niet overgeslagen.
Een vermoeiende rit op een motor door de suburbs van Ho Chi Minh City bracht ons bij deze tunnels die zo gevreesd werden door de Amerikanen. Een tunnelstelsel van honderden kilometers van waaruit de verzetstrijders opereerden en woonden. Het was indrukwekkend om door deze beroemde tunnels met hun gruwelijke geschiedenis te kruipen. Wat zich hier precies heeft afgespeeld valt in de geschiedenisboeken te lezen, maar in het kort: de Amerikanen waren als de dood voor deze tunnels met hun wrede boobytraps. Platgooien/branden hielp niet en uiteindelijk hebben ze, mede door dit soort tunnels, de oorlog verloren. Tot dusver deze tunnels, terug naar Maleisië!

De oostkust van Maleisië is erg mooi, maar nu even niet want de gehele kust is onbegaanbaar door het regenseizoen. Daarom zijn we snel doorgegaan naar de westkust van Thailand (na een 3-daagse stop in Kuala Lumpur (met nog grotere shoppingmalls dan Singapore), waar we de Hobbit hebben gezien en we de 452m hoge Petronas Twin Towers hebben bewonderd).
In de maand die ons nog restte, hebben we vele van de prachtige Thaise eilanden aangedaan, voor het overzicht een opsomming;
Eiland 1: Koh Lipe; Zeer klein, veel toeristen, mooie bungalo's aan het strand en mooi onderwaterleven. Floris heeft hier gedoken en oa 2 grote roggen en een zeepaardje gezien!
Eiland 2: Koh Adang; slechts 200 meter van eiland 1 verwijderd maar vrijwel verlaten. Onderdeel van het Tarutao National Marine Park, idyllische stranden, geen winkels en één klein restaurantje.
Eiland 3: Koh Tarutao; grootste eiland van het National Marine Park. Ook vrijwel verlaten en nóg mooiere stranden dan eiland 1 en 2. Hier hebben we de mooiste kampeerplek ooit ervaren, recht aan het witte strand! Kampeerplek trouwens? Jazeker, kampeerplek! We hebben hier 3 nachten in een gehuurde tent geslapen (met kerst). Het is nu dan ook eindelijk tijd voor het verhaal waar jullie allen op wachten... De diefstal! Omdat er geen winkeltje was, hadden we wat proviand meegenomen. Bij aankomst op het eiland werden we al direct door onze Italiaans buurman gewaarschuwd voor de 'crazy monkeys' die het op eten gemunt zouden hebben. Hij had zelf zijn tent omheind met een fort van stekelplanten. We moesten hier stiekem een beetje om gniffelen, maar besloten toch maar zo snel de tent stond, het fruit op te eten. Echter, toen we even naar zee liepen om de handen te wassen en we ons weer omdraaiden zat daar zowaar een aap aan ons eten en zodra Floris eraan kwam gestormd, ging hij er vandoor met onze koekjes. Boven ons hoofd in de boom begon meneer rustig koekje na koekje op te eten onder het toeziend oog van woeste Floris. Donna had behoorlijk dikke schik, maar was ook wel wat bang (vooral door wat we hadden gezien in Monkey Island - Halong Bay, Vietnam) en had van Floris de taak gekregen om het resterende eten te bewaken terwijl Floris de aap wat bang zou maken zodat hij niet terug zou komen. Toen Donna echter naar het strand wandelde en daarmee de aap de rug toekeerde, wierp ze bij de eerste beste kuch van de aap het eten met een boog van zich af en rende de zee in. De aap bleek veilig in de boom te zitten en Floris boos omdat Donna het proviant niet met haar leven bewaakte. Het was nu eerste kerstdag en we zaten door onze extra's heen. Waarom hij niet die overrijpe bananen pakte maar een dicht pak koekjes die ernaast lagen, bleef Floris zich maar hardop mopperend afvragen.
Ondanks dit verlies was het erg leuk om weer te kamperen en niet in een bungalowtje of kamer te hoeven slapen. Oerinstincten kwamen naar boven. Floris ging in de jungle op zoek naar voedsel (zonder succes), maakte een bezem van bladeren om de voortent schoon te houden (geboren huisvader) en ontwierp een wapen om de apen te verjagen. Ondertussen had Donna haar boek neergelegd en zowaar van schelpjes een enkelbandje geregen (oerinstinct...?)
Op Koh Tarutao hebben we eindelijk wat wildlife gezien: behalve hordes macaque's (die apen) hebben we ook langoers gezien: zwarte apen met lange staarten en een wit snoetje, een aantal hornbills (neushoornvogel? Nederlandse namen zijn lastig), een soort zwevende eekhoorn, 5 pythons opgekruld in bomen en een 1,5m lange varaan die het op 2 kippen gemunt had (hij had de staart al te pakken) maar waar Floris een stokje voor heeft gestoken.
Eiland 4 was minder: Koh Kradan. Een klein (erg mooi) eilandje waar resorts de scepter zwaaiden. Behalve resorts was er gelukkig een National Park die daar een kantoortje had en tenten verhuurden. Donna is aangeraakt door een klein giftig-uitziend slangetje terwijl ze rustig zat te lezen en we hebben prachtig gesnorkeld: mooi koraal en grote zeeëgels, kogelvissen, leeuwvis, 'triggerfish', heel veel clownfish en nog veel meer. Maar we zijn snel doorgegaan naar eiland nummer 5: Koh Lanta, waar we oud&nieuw hebben gevierd en waar we serieus moeite hadden met het vinden van een slaapplek (alles vol in deze drukste dagen van het jaar).

Het nadeel van niks plannen, is dat je soms ergens strand omdat er maar één busje blijkt te gaan die je dan ruimschoots hebt gemist. Na we in Krabi noodgedwongen 1 nacht hebben overnacht, kwamen we aan in één van de oudste regenwouden ter wereld: Khao Sok National Park, waar het drukker was dan verwacht (zelfs voor het eerst aanzienlijk wat Nederlanders) en waar je zonder gezellige georganiseerde tourtjes niet veel van het National Park te zien krijgt. Heel veel hebben we hier dus ook niet gezien. Er zijn hier door ons een tweetal wandelingen gemaakt door de dichte jungle waar de langoers op korte afstand van ons door de bomen zwierden. Donna heeft hier haar grootse spin ooit verafschuwd en Floris heeft een kleine aanvaring gehad met een bloedzuiger. Een gevecht tussen mens en dier, tot bloedens toe.

En toen was het zover. Onze laatste bestemming van onze mooie reis: Ko Surin, onderdeel van het Surin National Marine Park. Een eilandje op zo'n 60 km van het vaste land, naar het schijnt de mooiste snorkelplek van Thailand! Maar een tragische geschiedenis heeft dit onderwaterparsdijs vernietigd. Het koraal dat in 2004 niet door de Tsunami is verwoest, is daarna in 2010 door de opwarming van de zee doodgegaan. Het resultaat: heel erg helder water, toch nog best wat vissen met de mooiste kleuren en gekke vormen, babyhaaitjes (black-tip reef shark) van zo'n 50 cm die om je heen zwemmen als je rustig in het water staat, maar het meest aanwezig waren de velden vol witte skeletten van dood koraal. Hier en daar was nog een hardnekkig stukje kleurrijk koraal te zien waardoor je je met wat fantasie kon voorstellen hoe spectaculair dit zelfs 2 jaar geleden nog was. Maar toch, wat hebben we genoten van wat er wél te zien was! Onder water was het (toch nog) genieten, maar boven water minstens zoveel. Witte stranden omringd door een dichte, groene jungle waaruit af en toe een 'pig-tailed macaque kwam gestampt, of de voor ons bekende water-varanen die Donna toch nog de stuipen op 't lijf konden jagen. 7 dagen hebben we hier genoten. Veel gesnorkeld en twee keer een (volwassen) haai gezien, wederom de ongevaarlijke black-tip. Maar wie 't kleine nie eert, is 't grote niet weart; een van onze steevaste favorieten zijn toch de clownfish (Nemo) tussen de mooie anemonen die, als je ze van dichtbij wil bekijken, dapper naar je toe zwemmen om je weg te jagen.

Nu deze tekst wordt geschreven, liggen we nog op een mooi wit strand.
Het zand zo fijn als poedersuiker.
De zee lonkt.
Ach kom, we nemen nog een laatste duik.