Bangkok

Het ene verhaal is nog nauwelijks gelezen, of het volgende verschijnt alweer!

Het geluid van de knetterende tuktuks, toeterende taxi's en voorbij sjesende bussen dringt zich aan ons op, de bijbehorende smog, vermengd met etensguren waarvan we het bestaan niet kenden, vult onze neusgaten en de klamme lucht valt als een warme deken over onze onwennige lichamen op het moment dat we een stap buiten ons geairconditioneerde hostel wagen.

Nu alweer een paar dagen later flaneren we als 2 geharde toeristen door het drukke verkeer en weten we om te gaan met opdringerige helpende mensen en brutale tuktukchauffeurs. In het begin oogt de stad chaotisch, veel te druk en ronduit smerig is. Echter, leer kijken en er gaat een wereld (stad) voor je open.

Het eten is een ervaring op zich en al genoeg reden om deze stad te bezoeken. Het woord vegetarisch blijkt soms lastig uit te leggen (ook Donna durft het vlees hier niet aan) maar een oplettende Floris houdt nauwlettend in de gaten wat er in de wok wordt gegooid en het resultaat is werkelijk verbluffend. (Floris roept iedere avond verrukt, en ik citeer: '' Dit is echt mijn nieuwe lievelingseten. Nog nooit zoiets lekker gehad!'') Hoewel het op sommige markten zo erg stonk (de gedroogde vismarkt was de absolute topper) dat Floris dezelfde avond beweerde dat de geur in zijn neus zat en het nog rook, maar dat bleken zijn slippers te zijn...

Behalve eten koken, kunnen ze hier ook sapjes persen. Verse mandarijn, granaatappel of zelfs dragonfruit-sap, ze hebben het hier allemaal! (en dat voor een lutele 0,50 euro). Het leven voor ons als rijke backpackers is hier sowieso niet duur; een busritje door de gehele stad (inclusief airco in de vorm van openstaande deuren) kost zo'n 20 eurocent, de bootbus slechts 38 centen en een taxi (na enig onderhandelen) ongeveer 1,25 euro. Hoewel de taxi's en de tuktuks de meest voor de hand liggende opties zijn voor toeristen om zich hier te verplaatsen, is het vele malen leuker om het openbaar vervoer te pakken, waar je je tussen de echte Bangkokse bevolking bevindt. Hier maak je nog eens iets mee (zoals een busboot waar een klein mannetje achterop staat die werkelijk onze trommelvliezen heeft beschadigd met zijn schelle fluitje: de Thai hebben een hele ander idee van wat 'net verdraagbaar tot onuitstaanbaar' hard geluid is) en je komt nog eens ergens (vandaag slenterden we wat verdwaald rond op zoek naar de boot en kwamen plots tussen honderden opgestapelde automotors en met olie doordrenkte straten terecht).

In ieder donker steegje, achter elk hoekje verschuilen zich nog meer Thai, met nog meer eten en nog meer spullen. Alles is hier zo anders en zoveel. Iedere avond vallen we dan ook doodmoe in slaap. Blij met onze prikkelloze grijze hostelkamer, waar we eindelijk de frisse geur van onze gewassen lichamen ruiken en het geraas van de aircondition ons in slaap zingt (Floris hoort helaas niets want slaapt met oordoppen in).

Nu de kaart van Bangkok vrijwel geheel uit elkaar is gevallen, is het tijd om door te gaan. We laten deze drukke stad achter ons en gaan op weg naar het tweede land van deze reis: Cambodja.

PS: Dank voor de bezorgdheid, Donna is weer helemaal de oude! Ze is echter nu doodsbang om de knokkelkoorts al onder de leden te hebben, aangezien ze al 15 maal gestoken is (met gebruik van deet...)